Naturalne Suplementy z Finlandii

dr. n. med. Norbert Szaluś

Część I

Selen (Se) jest jednym z głównych pierwiastków pod względem zdrowotnym u człowieka. Jego nazwa pochodzi od greckiego słowa – selena, co oznacza księżyc. Ma to od­zwierciedlenie w jego „naturze”, ponieważ posiada on swo­je blaski i cienie, podobnie jak księżyc. Od jego odkrycia mi­nęło ponad 200 lat. Początkowo uważany był za bierny dla organizmu, później przypisywano mu silne właściwości trujące, a obecnie uważany jest jako „eliksir życia„. Szczegól­nie istotnym wydaje się fakt łączący choroby nowotworowe z niedoborem selenu w organizmie. Głównym źródłem selenu w diecie są produkty zwierzęce i zbożowe, do których ten pierwiastek jest wbudowany w posta­ci dwóch aminokwasów: selenometioniny (SeMet) i selenoeyste­iny (See). Poprzez udział w różnych procesach metabolicznych komórek może zapobiegać rozwojowi procesu nowotworowego. W większości krajów na świecie osoby dorosłe spożywają w die­cie od około 40 do 150 µg/dzien. Należy jednak zauważyć, że w światowej populacji „panuje” znaczny niedobór tego pier­wiastka w organizmie. Obligatoryjna maksymalna dawka to 200 µg/dzień. Jednak z kilku prac wynika, że dawka profilak­tyczna powinna mieścić się w granicach 250 – 300 µg/dzień. Z biegiem czasu i postępem badań nad Se w profilaktyce chorób nowotworowych zwiększała się liczba dowodów,” że spożycie wyższej dawki tego pierwiastka skuteczniej zmniejsza ryzyko zapadalno­ści na choroby rozrostowe. W badaniach El-Bayoumy’a i wsp., jak również w pracach innych badaczy stwierdzono że, Se obec­ny w pożywieniu, spożywany w dawkach 400 µg dzień i wyższych (czyli ponad dwukrotnie więcej niż dawka zalecana) był dobrze tolerowany i nie wywoływał żadnych oznak niepożądanych. Na dowód tego warto przytoczyć badanie Red’a i wsp., w któ­rym 24 mężczyznom z potwierdzonym w badaniu histopatolo­gicznym rakiem gruczołu krokowego, stosowano przez 12 mie­sięcy Se, w ilości 1600 (8 chorych) i 3200 (16 chorych) µg/dzień, w celu zahamowania dalszego rozwoju nowotworu. Stężenie se­lenu w osoczu u tych chorych wzrosło odpowiednio do 492 i 640 ng/ml. W przeprowadzanych okresowych badaniach parametry biochemiczne czynności wątroby i nerek oraz morfologia nie od­biegały od normy.

c.d.n

Orzech czarny (Juglans nigra) jest to gatunek drzewa przynależny do rodziny orzechowatych. Rośnie zwłaszcza na terenie Ameryki Północnej. W Europie jest czasem uprawiany, nieliczni mylą go z orzechem włoskim. Orzech czarny dorasta nawet do 35 metrów wysokości, pień przykrywa czarna kora, która jest silnie bruzdowana. Główka orzecha ma kształt kulisty, o wielkości 3-5 cm o szerokiej i silnie wonnej zewnętrznej, zielonej okrywie, trudno odrywającej się od skorupy. Łuska nasiona jest twarda, gruba, bruzdowana i czarnobrązowa. Wyciąg z czarnego orzecha w przeszłości był stosowany przez szczepy Indian jako pomoc w przypadku przeróżnych chorób. Był używany do oczyszczania skóry, przy egzemie, opryszczce, łuszczycy. Aktualnie jest uznany za najskuteczniejszy naturalny preparat przeciwko pasożytom jelitowym (glisty, owsiki) w różnorodnych fazach rozwoju. Wyciąg z orzecha czarnego wspomaga oczyszczanie jelit od kolonizujących je pasożytów i w pozytywny sposób wpływa na układ trawienny. Pomaga normalizować florę jelitową i niszczy drobnoustroje gnilne, pomaga usuwać toksyny i metale ciężkie oraz obniżać poziom cukru we krwi. Wyciąg z orzecha jest zasobnym źródłem substancji czynnych. Zawiera bioflawonoidy, garbniki, kwasy organiczne, antocyjanidy, olejki eteryczne, żelazo, witaminy C, B1, B2, beta-karoten, kwas linolenowy i inne cenne składniki. Jest znany od dawien dawna, używano go przede wszystkim przeciwko pasożytom. Pasożyty obniżają odporność organizmu, naruszają równowagę i witalność organizmu. Pasożyt jest organizmem żerującym na drugim organizmie, pozyskuje z niego składniki odżywcze i szkodzi mu. Narastające zasiedlanie organizmu przez pasożyty skrywa w sobie wiele niebezpieczeństw, których skutki mogą pojawić się za kilka lat. Pasożyty w ludzkim organizmie potrafią w taki sposób dostosować swój cykl życia, aby móc się rozplenić. Często bytują w naszym organizmie niepostrzeżenie, a oznaki chorobowe nie są jednoznaczne i kierują uwagę lekarzy w stronę innych podejrzeń. Pasożyty wielokomórkowe ingerują w układ odpornościowy, nerwowy i hormonalny. Fałszywe jest twierdzenie, że pasożyty to problem krajów rozwijających się. Niestety, pasożyty zasiedlają organizmy niemal każdego z nas. Najczęściej przedostają się do naszego organizmu wraz z jedzeniem i wodą. Nie można ich uniknąć, ale można się przed nimi zabezpieczać.

fin Mycelcaps

AHCC – jego wpływ na organizm

lek. med. Roman Jelinek.

Jedną z najpoważniejszych chorób ostatnich lat stały się nowotwory. Cho­roby nowotworowe Są drugą w kolejności najczęstszą przyczyną zgonów w Europie Środkowej. Co jest przyczyną? Nowotwory są finalnym wy­nikiem stopniowego procesu, obejmującego całościowe interakcje na poziomie chemicznym, biochemicznym, komórkowym, tkankowym, orga­nowym aż po reakcje całego organizmu. Swoją rolę odgrywa głównie płeć, szerokość geograficzna, wiek, uwarunkowania dziedziczne, pogarszający się stan środowiska oraz nawyki żywieniowe. Wiele czynników karcyno­gennych znajduje się także w pożywieniu. Można jeszcze podawać masę innych czynników. W ostatnich czasach w badaniach onko­logicznych wielką uwagę poświęca się przede wszystkim immunologii. Stymu­lując odporność przeciwnowotworową potrafimy w selektywny sposób dotrzeć wy­łącznie do komórek nowotworowych. Po­zostałe metody są już mniej selektywne, co oznacza, że niszczą również komórki nienowotworowe. Minusem immunote­rapii jest, że można ją wykorzystać do likwidacji nowotworów, których popula­cja osiągnęła około 10 na 5 komórek (to około 1 mg tkanki). Toteż sądzi się że immunoterapia może pomóc szczególnie w adjuwantnym leczeniu nowotworów. Oznacza to, że w chwili, kiedy nowotwór jest już usunięty (np. po operacji) istnie­je konieczność usunięcia ognisk nowotwo­rów, które mogłyby spowodować ponowny rozwój komórek nowotworowych. Od lat 60. XX wieku w Japonii mają miej­sce systematyczne badania substancji AHCC stosowanych w medycynie. AHCC zawiera białka, lipidy, 18 amino­kwasów żelazo, witaminy z grupy B zwłaszcza tiaminę, rybof1awinę, niacynę. Rezultaty były zaskakujące. Poli­sacharyd nazwany lentinan, wyizolowany z zarodników grzyba Shiitake (Lentinus edodes), miał wykazany efekt wzmoc­nienia naturalnej odporności organizmu dzięki zwiększeniu produkcji T-limfo­cytow. Za pośrednictwem komórek NK zwiększa odporność organizmu przeciwko wielu chorobom wirusowym, bakteryjnym i pasożytniczym. Udowodniono również pozytywny wpływ w przypadku leczenia nowotworów złośliwych, których nie moż­na było usunąć operacyjnie. Efekt anty­rakowy lentinianu zależy od typu raka. Odkryto bardzo dobre efekty lentinianu w terapii raka płuc, piersi, układu trawien­nego w połączeniu z terapią chirurgiczną i radioterapio.. Doświadczenia te zostały przeniesione do medycyny klasycznej i produkcji niektórych preparatów, sto­sowanych w wielu krajach. Środki te zawierają wysoce biologicznie skuteczne substancje AHCC. Fin Mycelcaps jest pozyskiwany z zarodników kilku gatunków grzy­bów jadalnych, które uprawia­ne są w stosownym środowisku wzbogaconym otrębami ryżowymi. Z zarodników grzybów pozyskiwane są sku­teczne substancje, z których w złożonym procesie biotechnologicznym pozyskiwany jest ekstrakt AHCC, który posiada wyraź­ne działanie stymulujące i regulujące na system immunologiczny. Dzięki temu mają państwo do dyspozycji bardzo interesujący suplement diety o korzystnych moż­liwościach stosowania w onkologii. Należy jednak uświadomić sobie, że fin Mycelcaps jest zarejestrowany jako su­plement diety, w związku z tym wyłącznie jako taki może być stosowany. Oznacza to, że jest elementem terapii wspoma­gającej. Zwłaszcza w przypadku chorób nowotworowych na pierwszym miejscu winno być leczenie klasyczne – leczenie operacyjne oraz chemioterapia i naświe­tlania. Mamy całe spektrum możliwości wyko­rzystania substancji AHCC. Jej stosowa­nie ma pozytywny wpływ w przypadku osób, które cierpią na częste infekcje, brak apetytu, zaparcia, zawroty głowy, bole głowy, syndrom sztywnych ramion, problemy oddechowe, szumy w uszach, bezsenność, wysokie ciśnienie krwi, hi­perlipidemię, choroby wątroby, cukrzycę. Prace badawcze potwierdziły, że związek AHCC powoduje obniżenie poziomu cholesterolu we krwi, reguluje wytwa­rzanie insuliny i obniża poziom cukru we krwi u diabetyków. Przyjmowanie substancji AHCC w wyższych dawkach (2-6 g dzien­nie), ma bardzo dobry wpływ w przypadku chorób nowotworowych. Uzyskano rów­nież pozytywne referencje przy podawa­niu AHCC chorym na AIDS.

Jeżeli jesteś zainteresowana/y ochroną zdrowia produktami naturalnymi i

potrzebujesz więcej informacji

skorzystaj – Kliknij

Selen (Se, łac. Selenium – nazwa pochodzi z greckiego księżyc) należy do najważniejszych pierwiastków śladowych w organizmie człowieka. W związku z tym, że w Europie, w łańcuchu od Finlandii po Turcję gleby są ubogie w selen, większość ludzi naszego kraju przyjmuje ten pierwiastek w niewystarczającej ilości. Wydalany jest w 60% z moczem, 35% z kałem, pozostała część wydzielana jest przez pot, płuca itp. Zawartość Se w pokarmach roślinnych i zwierzęcych jest zmienna, zależy, m.in. od poziomu tego pierwiastka w ziemi przeznaczonej do uprawy, czynników klimatyczno-glebowych, warunków hodowli oraz zastosowanych procesów technologicznych. Wpływa na nią również przetwarzanie surowców żywnościowych. Podczas obróbki cieplnej traci się ok. 40% pierwiastka, przy czym najmniejsze ubytki występują w trakcie gotowania, największe przy smażeniu i pieczeniu. Selen szybko łączy się z proteinami, dlatego żywność o dużej zawartości białka, a więc mięso, podroby, ryby oraz owoce morza tworzą jego zasobne źródło. W sporej ilości występuje również w produktach zbożowych. Mniejsze zagęszczenie selenu posiadają warzywa i owoce, choć nie należy zapominać o produktach pochodzenia roślinnego, które kumulują selen, takich jak brokuły, kapusta, czosnek, cebula, szczypiorek, grzyby oraz niektóre orzechy. Człowiek najlepiej ascymiluje formy organiczne selenu – selenometioninę oraz selenocysteinę. Selen jest absorbowany głównie w śluzówce dwunastnicy, jego absorpcję zwiększa obecność białka. Poziom selenu w surowicy krwi nie odzwierciedla więc faktycznego stanu pierwiastka w ustroju. Obecnie uważa się, że niski poziom peroksydazy glutationowej oraz zaburzenia metabolizmu hormonów tarczycy mogą być wyznacznikiem niedoboru selenu w organizmie. Peroksydaza glutationowa to ważny enzym usuwający z organizmu toksyczny nadtlenek wodoru. Selen ma działanie odtruwające przy zatruciach metalami ciężkimi. Selen posiada pozytywny wpływ na poszczególne organy, np. na tarczycę (wspomaga jej prawidłowe funkcjonowanie), oczy (chroni przed zaćmą), stawy (ogranicza powstanie artrozy), mózg (wspiera poprawę pracy nerwów – usprawnia procesy pamięciowe i myślowe), serce i naczynia krwionośne (chroni przed arteriosklerozą).

Selen pomaga w właściwym funkcjonowaniu tarczycy.

Selen reguluje funkcję tarczycy, bierze udział w wytwarzaniu i przemianach jej hormonów. Tarczyca to największy gruczoł wydzielania wewnętrznego w naszym organizmie. Odpowiada za generowanie hormonów sprawdzających temperaturę ciała i prawidłową przemianę materii. Wpływa na działanie układu nerwowego, pokarmowego i rozrodczego. U dzieci może mieć także wpływ na to, jak szybko dziecko rośnie i jak dojrzewa jego kościec.

A tak piszą lekarze o selenie – zobacz

Jeżeli jesteś zainteresowana/y ochroną zdrowia produktami naturalnymi i

potrzebujesz więcej informacji

skorzystaj – Kliknij